چند جاذبه گردشگری مشهور که کوچکتر از تصور شما هستند - بانو هما

زندگی می تواند پر از شکست ها و ناامیدی ها باشد، مثلا احساسی که موقع باز کردن یک جعبه پستی و روبرو شدن با یک هدیه بسیار کوچک، به صورت پیچیده شده در چند لایه پلاستیکی به شما دست می دهد، یا اولین قرار ملاقات و روبرو شدن با کسی که هیچ شباهتی به عکس پروفایلش در فضای مجازی نداشته است!

دنیای سفر هم از این معایب به دور نیست. وقتی دوستان تان مشتاقانه برای رفتن به جایی صحبت می کنند و بروشورهای آن چنانی و پرزرق و برق به دست شما می رسد، ممکن است باعث شود که شما باور کنید که فلان شهر یا فلان هتل یا فلان رستوران، در دنیا بهترین است؛ تا اینکه خودتان آن ها را تجربه می کنید و با شهری که جایگاه مجرمان جهنمی است، هتلی که مثل خانه موش ها کثیف است و رستورانی که غذاهایی گران قیمت و بدمزه و پیش خدمت هایی گستاخ دارد، روبرو می شوید.

از طرفی، مکان های شاخصی وجود دارند که بسیار مشهور و پر رفت و آمد هستند، اما زمانی که از نزدیک از آن ها بازدید می کنید، مشخص می شود که کوچک تر از آن چیزی هستند که تصور می شود. منظور از کوچک تر بودن، از لحاظ جمعیت یا تعداد دنیاگرد هایی که به آنجا می فرایند نیست، بلکه اندازه فیزیکی آن ها است.

بنای استون هنج (Stonehenge) را به عنوان یک مثال در نظر بگیرید. تصویری که در بالای صفحه می بینید، مثل عکس کارت پستال ها، یک تصویر بزرگ و بسیار رمانتیک از عصر برنز بریتانیا است. به نظر می رسد که یک معبد بزرگ، باشکوه و ابدی است که از طریق انسان های غول پیکر عصر حجر ساخته شده است. فقط زمانی که خودتان شخصا آن را ببینید یا وقتی که برگزارکنندگان جشن طولانی ترین روز سال، داخل گِردی اصلی این بنا جمع می شوند، شما به این پی می برید که آن قطعه سنگ ها به اندازه ای که شما ممکن است تصور کرده باشید، غول پیکر نیستند. هر قطعه سنگ که به صورت ایستاده قرار گرفته است 4.1 متر طول دارد، که تقریبا دو برابر طول قد دو مرد قدبلند است. اندازه شان چشمگیر است، اما آن قدرها هم بزرگ الجثه نیست.

آیا عجایب دنیاگردی دیگری که موردعلاقه مردم دنیا باشند، و در ترسیم آن ها، حتی صرفا در فکر ما، اغراق شده باشد، وجود دارد؟ در اینجا تعدادی از آن ها آورده شده است.

مونالیزا

با توصیفات هنری، اثر لئوناردو داوینچی در سال 1503 از همسر تاجر ابریشم، لیزا دل جوکوندو، یک اسطوره از عصر رونسانس و یک اثر فریبنده است، که آن قدر تأثیرگذار و بانفوذ و مشهور است که جاذبه خاص خودش را دارد.

فقط زمانی که بخواهید نگاهی به آن لبخند ملیح بیندازید، و در شلوغی موزه لوور به سمت آن نقاشی بروید، پی خواهید برد که اثر مونالیزا از لحاظ ابعاد فیزیکی چقدر کوچک است. به طور دقیق، ابعاد این نقاشی 77 در 53 سانتی متر است.

مجسمه ابوالهول

این مجسمه، از یک سنگ آهک تراشیده شده است و در کنار اهرام گیزا (Giza pyramid complex) است و گفته می شود که از طریق خدایان مصر باستان ساخته شده است. آن ها مجسمه ای باشکوه ساخته اند که بخشی از آن به شکل انسان است، و بخشی از آن به شکل حیوان شیر است و که در طول این سال ها به نمادی از هیبت و پرستش تبدیل شده است.

اما این حرف ها در مورد مجسمه ابوالهول اغراق آمیز است. در حقیقت، این مجسمه مخلوط از انسان و حیوان، که مشهورترین جاذبه گردشگری در قاهره است به طور قابل ملاحظه ای از مقبره های افسانه ای اطرافش، کوچک تر است. ابعاد این مجسمه، یعنی 73 متر طول و 20 متر ارتفاع، به معنی آن است که بنای بزرگی است، اما اصلا به آن بزرگی نیست که بسیاری از مردم تصور می کنند و بدون شک این مجسمه از طریق کارگرهایی که مانند همه ، انسان هایی فناپذیر بوده اند، در زمانی بین سال های 2558 و 2532 قبل از میلاد ساخته شده است.

مسیح نجات دهنده

تابه حال هیچ مجسمه ای به اندازه مجسمه مسیح افق آسمان یک شهر را تحت سلطه خود قرار نداده است. این مجسمه بر فراز سواحل، کافه ها و محله ها ریو دو ژانیرو، شکوهی تمام و کمال است که بر بلندای قله کورکووادو (Corcovado) در کوه های پوشیده از جنگل تیره رنگ قرار گرفته است.

وقتی به بالای کوه می رسید چه می بینید؟ یک حقیقت تلخ که این مجسمه خاص از حضرت مسیح، فقط 30 متر ارتفاع دارد. برای آن که بهتر متوجه شوید، باید بگوییم که برای مثال، برج ایفل 324 متر ارتفاع دارد.

مجسمه آزادی

این مجسمه، معروف ترین مجسمه زن در آمریکا و پوشیده شده از فلز مس است و در یک جزیره، در مقابل آسمان خراش های منهتن جنوبی زندگی می کند.

این بار هم، موضوع این نیست که مجسمه آزادی کوچک است. این مجسمه، تا نوک مشعل 46 متر ارتفاع دارد. کل این بنا از سطح زمین 93 متر ارتفاع دارد. اما وقتی این مجسمه را در فیلم ها و برنامه های تلویزیونی می بینید، فکر می کنید که از اندازه واقعی اش کمی بزرگ تر است.

برج کج پیزا

همان موضوع برای این برج هم صدق می کند با این تفاوت که در توسکانی واقع شده است.

گفته می شود که این برج خیلی بزرگ است. اما در حقیقت 56 متر است. واضح است که اگر اینقدر کج نبود، کمی بلندتر به نظر می رسید.

آبشارهای نیاگارا

موضوع این نیست که بگوییم این مکان به عنوان یکی از شاخص ترین مکان های آمریکا مورد انتقاد قرار گرفته و مثلا کسی گفته باشد، شما به این می گویید بزرگ؟ این بزرگ نیست. من باید به روسیه می رفتم.

فقط موضوع این است که با تمام تصوری که از دره گرند کنیون در شمال شرقی آمریکا، و آن آب های فوم مانند و افشانه های آب ابرمانند وجود دارد، آبشار نیاگارا در حقیقت بزرگ ترین آبشار دنیا نیست؛ لااقل، زمانی که بحث در مورد ارتفاع باشد. این ارقام را در نظر بگیرید. قسمت آبشار نعل اسبی آبشارهای نیاگارا 57 متر است. آبشارهای ویکتوریا در زامبیا و زیمبابوه به 108 متر می رسند. آبشارهای آنجل در ونزوئلا مجموعا به ارتفاع 979 متر می رسند.

ساحل هفت مایلی

از تبلیغات اشتباه برحذر باشید. ساحل هفت مایلی که در ساحل غربی جامایکا واقع شده، در سراسر شهر نگریل گسترده شده است. جای زیبایی است، غروب های فوق العاده ای دارد. و طول آن چهار مایل (6.4 کیلومتر) است!

کوه راشمور

ایده کنده کاری چهره چهار رئیس جمهوری آمریکایی بر سنگ گرانیت زنده بلک هیلز در داکوتای جنوبی، در فکر هرکس، ابعادی بزرگ از آن ها را ترسیم می کند. آقایان، لینکولن، واشنگتون، جفرسون و روزولت بزرگان سیاسی بودند. تصویر حکاکی شده از آن ها باید به اندازه ای که شما تجسم می کنید، بزرگ باشند.

کوه راشمور، خود، 1745 متر ارتفاع دارد. هر چهره در حدود 18 متر کنده کاری شده است. اگر رئیس جمهوری فعلی آمریکا تصمیم بگیرد که لایق حک شدن چهره اش روی آن کوه است، هنوز فضای بسیار زیادی وجود دارد. می دانید که درباره اش فکر کرده است...

سنگ پلیموت

صادقانه باید گفت که این یک ترور شخصیتی نیست، اما فقط آمریکا می تواند بخشی از هویت ملی خود را در تخته سنگی در ساحل ماساچوست بسازد.

بیایید به طور مختصر به این تخته سنگ بپردازیم. افسانه ای که راجع به آن گفته می شود این است که، این سنگ اولین نقطه ای است که زائران کشتی می فلاور در سال 1620 در آمریکا به خشکی رسیدند که باعث تولد آمریکای مدرن شد. اما حقیقت این است که این سنگ، یک تکه گرانیتی است که وقتی فردی در سال 1774 سعی کرده آن را به میدان شهر پلیموت حمل کند، از وسط شکسته است!

تالاب آبی

بدون یک آب تنی در این جاذبه گردشگری مشهور که حدود 40 کیلومتر خارج از ریکیاویک واقع شده است، بازدید از ایسلند کامل نمی شود. آب این تالاب واقعا آبی است (یا آبی به نظر می رسد). آب آن گرم هم است. مردم در این آب با گرمای ملایمش حمام می کنند و احساس خوبی پیدا می کنند، طوری که انگار در یک اقیانوس بخار بدون ساحل قرار گرفته اند.

کاملا خوب و زیبا است، اما فقط زمانی که یک عکس عریض تر از این تالاب می بینید، متوجه می شوید که اولا بزرگ نیست، دوما انشعابی از نیروگاه سوارزنگی (Svartsengi Power Station) در مجاورتش است.