پیشنهاد سریال: The Loudest Voice، سریالی در خصوص چگونگی شکل گیری شبکه خبری فاکس نیوز و مؤسس آن راجر ایلز، با بازی راسل کرو و نائومی واتس - بانو هما

این سریال ساخته شبکه Showtime است. این سریال بر اساس کتابی به نام The Loudest Voice in the Room، نوشته گابریل شرمن ساخته شده است.

سریال؛ داستان شکل گیری شبکه خبری فاکس نیوز از طریق راجر آیلز را روایت می نماید. شبکه ای که شیوه خبررسانی در آمریکا را تقویت کرد و منجر به قوت گرفتن جریان سیاسی شد که عاقبت منجر به سر برآوردن دونالد ترامپ شد.

این سریال با حوادث یک دهه قبل کارش را آغاز می نماید و نشان می دهد که چگونه راجر آیلز با هوش غریزی و تجربه زیاد کار در رسانه های دیداری، تصمیم گرفت که فاکس نیوز را بنیان بگذارد و در این کار آنقدر توفیق پیدا کند که تبدیل به رهبر در سایه حزب جمهوری خواه هم بگردد.

راسل کرو در نقش آیلز، درخشان بازی می نماید. او به خوبی از عهده ایفای شخصی بسیار فربه که باید در هر گام شاهد نفس نفس نفس زدن و بعلاوه جدال او با بیماری هموفیلی باشیم، برآمده است. راسل کرو هوش و پلیدی توام او را خوب به تصویر کشیده.

نائومی وانس و سینا میلر دو هنرپیشه زن مشهور سریال هستند.

تماشا این سریال را به همه توصیه نمی کنم! این سریال بیشتر به درد کسانی می خورد که از سریال ها و مستندهای سیاسی خوششان می آید.

در همان قسمت اول که شاید برای برخی کاملا خسته نماینده به نظر آید، چیزهای جالبی می بینیم و می شنویم که به 3 تا از آنها اشاره می کنم:

1- برای داشتن یک رسانه پیروز و پرمخاطب لازم نیست که شما برای همه محتوا درست کنید. بی جهت وارد رقابت با رسانه های با منابع زیاد دیگر نشوید و سبک کاری خودتان را داشته باشید و مخاطب خاصی را نشانه بروید که رسانه های دیگر آنها را پوشش نمی دهند.

درصد قابل توجهی از مردم از حرف های روشنفکری و پر از واژگان ناآشنا خوششان نمی آید. آنها خبرهای تند و تیز و جنجالی و موضع گیری خبری یکجانبه را بیشتر دوست دارند.

یک ژورنالیست حرفه ای اخلاق گرا دوست دارد که تنها خبرها موثق را کار کند و اعتدال را رعایت کند. اما باید اعتراف کنیم که بیشتر مردم اصلا از این سبک خوششان نمی آید.

در این میان راجر آیلزهایی پیدا می شوند که متوجه این امر می شوند و در کوتاه زمانی رسانه ای گمنام را مطرح می نمایند.

2-راجر آیلز با هوشمندی اشاره می نماید که در آمریکایی دهه 90، این تلویزیون ها هستند که مردم را جهت می دهند و نه روزنامه ها.

3- و یک جمله قصار دیگر از قسمت اول:

مردم نمی خواهند که مطلع شوند، بلکه می خواهند احساس مطلع بودن، پیدا نمایند!

پس اگر بخواهیم ماکیاولیستی کار کنیم باید به جای اینکه باز به مسائل نگاه کنیم و مردم را تحریک کنیم که به رخدادها متفاوت و از زوایای مختلف بنگرند، راحت تریم که متوجه ترجیحات توده خام و کمتر تحصیل نموده بشویم و بعد طوری خبر و تحلیل به خوردشان بدهیم که در جهت بینش رشد ننموده شان باشد.

هر آدمی که در رسانه مدتی کار نموده باشد که می داند که به هر حال موضوع گیری های ظاهرا ملی پرستانه رادیکال، اخبار زرد و مربوط به سلبریتی ها، فرشته یا شیطان کردن تکانه ای مشاهیر، تاکید بر خرافات و سنت، هواداران زیادی دارد.

پس می گردد خیلی راحت به جای اینکه رنج ارتقای مطلعی و خردمندی اقلیت محدودی از مردم را بر تن هموار کنیم، بر این مخاطب انبوه تر تمرکز کنیم و همراستا با نیازهای آنها خبر و گزارش تهیه کنیم. به هیجان بیاوریمشان، انگ بزنیم؛ دست بیندازیم، اشک بر چشمانشان بیاوریم و …